انسانهای دوران باستان به اهمیت حرکت برای رهایی از دردها و درمان آگاه بودهاند. این امر را میتوان در تاریخ چین، هند و روم باستان به خوبی مشاهده نمود.
دانشمندان ایرانی نیز از قبیل زکریای رازی و ابن سینا بر اهمیت تمرینات بدنی برای بهرهمندی از یک زندگی سالم و مفید تأکید نمودهاند. پیشرفت علم و تکنولوژی، در کنار رشد کمی معلولیتهای ناشی از عوامل بهداشتی، حوادث طبیعی و جنگ موجب شد به ورزش به عنوان یک پدیده اجتماعی به طور جدی توجه شود.
وقوع جنگهای جهانی اول و دوم و خیل عظیم معلولیتهای ناشی از جنگ موجب شد امکانات گوناگونی در این زمینه در آمریکا و بعضی از کشورهای اروپایی دایر شود. در این زمان مجامع و مراکز علمی و تحقیقاتی فعالیت خود را به طور جدی در بخشهای فیزیوتراپی، طب ورزشی و سایر علوم مرتبط برای کاهش عوارض ناشی از معلولیت آغاز کردند.
تأسیس آسایشگاههای ویژه برای آسیب دیدگان ضایعات نخاعی توسط یکی از جراحان معروف انگلیسی به نام دکتر «وانس جونز» را میتوان جدیترین اقدام برای بازتوانی معلولین دانست. این مرکز توانست با بهرهگیری از امکانات و تمرینات پزشکی - ورزشی تجربهای سودمند در زمینه ورزش معلولین به سایر کشورها معرفی نماید. نتایج حیرتآور درمان از راه ورزش، موجی عظیم در اهمیت و ضرورت پرداختن به این پدیده مهم را در سراسر دنیا ایجاد و لزوم تأسیس تشکیلات مستقل و قدرتمند ورزشی معلولین را بیش از پیش نمایان ساخت.