«جکسون فولمان» هنوز خود را ورزشکار می بیند. او حتی فکر کردن درباره بازیهای پارالمپیک را هم متوقف نکرده است. اما ۳۶۵ روز گذشته زندگی به او یاد داده باید شکیبا باشد.
«جکسون فولمان» هنوز خود را ورزشکار می بیند. او حتی فکر کردن درباره بازیهای پارالمپیک را هم متوقف نکرده است. اما ۳۶۵ روز گذشته زندگی به او یاد داده باید شکیبا باشد.
به گزارش سایت کمیته ملی پارالمپیک، در تاریخ ۲۸ نوامبر سال ۲۰۱۶ فولمان عضوی از تیم چابوکوئنسه برزیل بود. بسیاری از مردم دنیا برای نخستین بار نام وی را به عنوان یکی از شش نجات یافته پرواز کلمبیا شنیدند. ۷۱ نفر از ۷۷ سرنشین هواپیما جان باختند. از تیم چابوکوئنسه فقط سه نفر زنده ماندند که فولمان یکی از آنها بود.
به گزارش سایت کمیته ملی پارالمپیک، بر اثر این سانحه هوایی، فولمان پای راست خود را از زیر زانو از دست داد ضمن اینکه ۸۰ درصد از قدرت حرکتی مچ پای چپش از دست رفت. این بدین معنی بود که بازگشت به فوتبال محال است چرا که نمی توانست در تمرینات این رشته پربرخورد حضور داشته باشد. برای همین بود که او نظر خود را عوض کرد و تصمیم گرفت به آب روی بیاورد.
فولمان در گفتگو با کانال برزیلی SporTV اظهار داشت: می خواهم شنا را امتحان کنم. شنا ورزش خوبی است که برخورد زیادی هم ندارد. اما نیاز به زمان است. نمی توانم بدوم و فقط کمی می توانم بپرم. شنا می تواند مرا بازگرداند و کمک کند تا زندگی سلامت تری داشته باشم.
وقتی فولمان در بیمارستان بستری بود بحث حضور وی در ورزش پارالمپیکی مطرح شد . برزیلی ها دو ماه قبل از این حادثه میزبان بازی های پارالمپیک ریو بودند.
در ماه فوریه، فولمان خودش اعلام کرد می خواهد به ورزش پارالمپیکی بپردازد و در مرکز پارالمپیک سائوپائولو حضور یافت. وی در آنجا با «رناتو لایته»، بازیکن تیم والیبال نشسته برزیل، ملاقات کرد.
۹ ماه پس از آن تاریخ، فولمان گفت: نمی توانم خودم را به عنوان ورزشکار سابق ببینم و برای همین است که تمامی اتفاقات تیم چابوکوئنزه را دنبال می کنم. اما فکر کنم هنوز زود است در مورد پارالمپیک صحبت کنم. من هفت ماه قبل شش عمل جراحی بر روی مچ پای چپم انجام داده ام. باید به بدنم احترام بگذارم. من ۱۳ استخوان شکسته در پایم داشتم و یک فلز ۲۶ سانتیمتری در پایم قرار دارد به همراه چهار پیچ. انتظار می رفت که آن یکی پایم را هم قطع کنند اما پای مصنوعی به من کمک کرد تا سلامتی پای چپم را به وسیله آن به دست بیاورم.
در اوایل ماه نوامبر، فولمان تجربه ای احساسی داشت زمانی که برای نخستین بار پس از حادثه سقوط هواپیما به تمرینات تیم چابوکوئنسه بازگشت. وی می گوید آن روز را هرگز فراموش نمی کند.
فولمان گفت: تا پیش از آن خیلی عصبی بودم. آیا همه چیز خوب می شود؟ آیا من دوباره لذت می برم؟ اینکه توانستم بوی چمن را دوباره استشمام کنم و دستکش هایم را دستم کنم و بار دیگر شیرجه بزنم، فوق العاده بود. آن اتفاق، روز و ماه مرا ساخت. من اکنون از چیزهای ساده لذت می برم. چیزهایی که بعضی اوقات در زندگی روزمره با بی اهمیتی از کنار آنها رد می شدم.
یک سال از روزی که زندگی وی دگرگون شده، فولمان می داند که الگوی مردم است و بازگشت به ورزش می تواند بخشی از آن باشد.
وی گفت: از اهمیت الگو بودن با اطلاعم. عبارتی است که همیشه با خودم تکرار می کنم و آن این است: «با یک پا می توانم بیش از دوپا پیش بروم.» من در این حادثه فقط یک پای خودم را از دست دادم و نه چیزی بیشتر. الان کارهایم را انجام می دهم و هر روز خودم را به چالش می کشم و پی می برم که معمولا مشکلات در فکر ماست نه در بدنمان. اکنون زمانی است که باید دوباره با ورزش خودم را کشف کنم. البته بازگشت برایم واقعا نگران کننده است.