زندهیاد «سیامند
رحمان» قهرمان بیبدیل پاراوزنهبرداری ایران، جهان و پارالمپیک، اول فروردین سال
۱۳۶۷در اشنویه (استان آذربایجان غربی) چشم به جهان گشود.
او در کودکی با
ابتلا به فلج اطفال از ناحیه پا دچار محدودیت حرکتی شد اما از نشستن و سکون بیزار بود و از همان دوران، با اندک توانایی
راه رفتن و روحیهای شاد، با سایر همسن و سالها فوتبال، تنیس روی میز و والیبال
بازی میکرد.
رحمان پس از مدتی ورزش
را با تمرینات بدنسازی آغاز کرد و سپس با راهنمایی مربیان به پاراوزنهبرداری روی
آورد و با استعداد بینظیرش به سرعت پیشرفت کرد و عضو تیم ملی شد.
او در نخستین حضور
برونمرزیاش، موفق به کسب نشان طلای رقابتهای قهرمانی جهان نیوجرسی 2008 شد و ضمن شکستن رکورد جوانان جهان به میزان ۷۲.۵ کیلوگرم، لقب
قویترین وزنهبردار جوان دارای معلولیت را نیز از آن خود کرد.
سال ۲۰۱۰، سالی پر افتخار برای وزنهبردار جوان ایرانی
بود و توانست به ۳ نشان طلا در مسابقات جهانی مالزی، پاراآسیایی گوانگجو و بینالمللی
لیبی، نشان نقره مسابقات جهانی مالزی و نشان برنز مسابقات جهانی لیبی دست یابد.
تدوام افتخارات رحمان در سال ۲۰۱۱ نیز ادامه داشت و منجر به کسب دو نشان طلا در مسابقات جهانی امارات و
مسابقات بین المللی اردن شد. او در سال ۲۰۱۴ با دومین حضور خود در بازیهای پاراآسیایی
اینچئون، دومین نشان طلای این مسابقات را نیز بدست آورد و در همین سال در مسابقات
جهانی امارات نیز به نشان طلا دست یافت و سال ۲۰۱۵ در مسابقات قزاقستان به دو نشان
طلا هم در بخش آزاد و هم در بخش منطقه آسیا دست یابد و با کسب نشان طلای مسابقات
جهانی ۲۰۱۶ فزاغ امارات خود را برای دومین تجربه پارالمپیکی اش آماده می کرد.
رحمان در بازیهای پارالمپیک ریو 2016، با مهار وزنهی
310 کیلوگرمی و کسب نشان طلا از عنوان قهرمانی پارالمپیک خود دفاع کرد. این رکورد
تاریخی در کتاب گینس نیز به ثبت رسید و او به عنوان قویترین مرد دارای معلولیت
جهان شناخته شد.
او پس از آن نیز با حضور در رقابتهای منطقهای،
بینالمللی و قهرمانی و پاراآسیایی موفق به کسب مدالهای متعددی شد.
آخرین حضور این ستاره درخشان در مسابقات قهرمانی
جهان قزاقستان ۲۰۱۹ رقم خورد که همراه با کسب یک نشان طلای دیگر بود.
سرانجام در حالی که همه برای تماشای رقابت دیدنی او
در بازیهای پارالمپیک توکیو ۲۰۲۰ و ثبت رکورد افسانهای دیگری لحظه شماری میکردند،
سیامند رحمان، شامگاه یکشنبه یازدهم اسفند سال ۱۳۹۸ بر اثر ایست قلبی دار فانی را
وداع گفت.